Nazwą ADHD określa się zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Jest to zaburzenie neurorozwojowe, które dotykać może nawet ok. 5% społeczeństwa. Objawia się m.in. nadmierną aktywnością, impulsywnością i problemami z uwagą, w związku z czym może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie. Z tego powodu istotne jest rozpoznanie ADHD u dziecka na jak najwcześniejszym etapie jego rozwoju. Przybliżamy, jak wygląda diagnoza ADHD u dzieci i kto diagnozuje ADHD u dzieci.
Czym właściwie jest ADHD u dzieci?
Dzieci z ADHD zmagają się przede wszystkim z problemem nadmiernej aktywności. Nie są w stanie zachować spokoju, są nad wyraz gadatliwe, nie potrafią pozostać na miejscu w sytuacjach, które tego wymagają. W połączeniu z impulsywnością i trudnością w kontrolowaniu emocji oraz zachowań sprawia to, że reagują nieadekwatnie do okoliczności, nawet biorąc pod uwagę ich wiek. Osoby takie mają również problemy z uwagą i koncentracją, nie potrafią zorganizować się, a także rozpoczynają wiele czynności, nie kończąc żadnej z nich.
Badania pokazują, że nadpobudliwość psychoruchowa jest uwarunkowana zarówno genetycznie, jak też przez czynniki środowiskowe. Nie wyodrębniono jednak genów odpowiadających bezpośrednio za powstanie ADHD, a badania nad tym zjawiskiem wciąż trwają. Do przyczyn środowiskowych zalicza się natomiast np. zachowania matki w czasie ciąży – przyjmowanie używek, czy niedostarczanie rozwijającemu się płodowi odpowiednich składników odżywczych.
Jak rozpoznać ADHD u dziecka?
Objawy ADHD mają charakter indywidualny – u każdego dziecka mogą występować w różnym charakterze oraz nasileniu. Zanim przeprowadzona zostanie profesjonalna diagnoza ADHD u dziecka, warto zwrócić uwagę na kilka najbardziej charakterystycznych przesłanek mogących wskazywać na to zaburzenie. Należą do nich m.in.:
- Problemy z siedzeniem w miejscu
- Łatwość rozpraszania się
- Trudności z koncentracją
- Brak organizacji
- Nadmierne bieganie
- Przerywanie innym
- Zapominanie, gubienie rzeczy
- Trudności w przestrzeganiu instrukcji
Samo wystąpienie pojedynczych zachowań z wyżej wymienionych nie jest jeszcze powodem do niepokoju. Zaalarmować rodziców powinno występowanie kilku z nich, w dużym natężeniu, a także dłuższym okresie – przyjmuje się, że należy brać pod uwagę co najmniej pół roku. W takim przypadku najkorzystniejsza dla malucha będzie profesjonalna diagnoza dziecka z ADHD.
Diagnostyka ADHD u dzieci
Rodzice dzieci podejrzewających nadpobudliwość psychoruchową u swoich pociech zastanawiają się, jakie badanie wykryje ADHD. Pierwszym krokiem w kierunku poprawnego zdiagnozowania powinna być wizyta u specjalisty, jakim jest psycholog dziecięcy lub w poradni specjalizującej się w diagnozie ADHD. Sama diagnoza jest natomiast procesem – nie opiera się na przeprowadzeniu jednego badania czy jednej rozmowy z lekarzem. Jeśli zastanawiasz się, gdzie zdiagnozować ADHD u dziecka w Warszawie i okolicach, z pomocą przychodzi ZINTEGROWANI Centrum Diagnozy i Terapii.
Proces diagnostyczny rozpoczynamy od konsultacji wstępnej. Głównym zadaniem specjalisty jest na tym etapie zebranie informacji na temat dziecka. Potrzebne są wiadomości o tym, w jaki sposób dziecko zachowuje się w różnych środowiskach, jakie są objawy, które skłoniły rodziców lub opiekunów do wizyty u specjalisty, a także, jaka jest historia trudności i rozwoju malucha. Cenne mogą być opinie nie tylko rodziców, lecz też np. nauczycieli.
W kolejnym kroku w zależności od potrzeb mogą zostać przeprowadzone testy i kwestionariusze, które ocenią objawy ADHD. Najczęściej wykorzystuje się takie metody, jak Conners-3, czy ASRS. Są to w dużej mierze badania kwestionariuszowe, w których odpowiedzi udzielać mogą zarówno opiekunowie, jak i same dzieci. Prawdopodobne jest również, że specjalista będzie chciał spędzić czas z samym maluchem, aby zaobserwować i ocenić jego zachowanie. Najczęściej ma to miejsce podczas swobodnej rozmowy lub zabawy. Następnie zebrane informacje są podsumowywane i na ich podstawie stwierdzany jest charakter oraz stopień zaawansowania problemu. Wówczas specjalista ma też niezbędne wiadomości do tego, aby zasugerować dalsze postępowanie – wdrożenie psychoterapii, treningu umiejętności społecznych, czy leczenia farmakologicznego.
